Υπάρχει κάτι όντως ενδιαφέρον στην τρέχουσα συγκυρία:
Ο όρκος ως τελετουργία συλλογικής συγκρότησης αποτελεί πλέον τρέχουσα πρακτική της άκρας δεξιάς .Ο Καρατζαφέρης έχει καθιερώσει τον όρκο στο συνέδριο του (1), ομοίως ο Καμένος ορκίζεται (2), ενώ είναι συνήθης πρακτική και στην Χρυσή Αυγή(3).
Σύμφωνα με τον G.Agamben (5) ένα από τα χαρακτηριστικά της εποχής μας είναι ότι ,για πρώτη φορά ίσως στην ανθρώπινη ιστορία καλούμαστε να συγκροτήσουμε την κοινωνία χωρίς την εκτεταμένη επικύρωση της μέσω του όρκου.Αν μπορούσαμε να απλοποιήσουμε τη θέση του GA ,αυτό έγκειται στο εξής:
Ο όρκος προϋπάρχει της μαγικοθρησκευτικής ιστορικής φάσης της ανθρωπότητας. Η λεκτική τελετουργία για την επικύρωση ενός δεσμού κοινωνίας ,κόσμου, γλώσσας είναι θεμελιακή .Ο όρκος συνιστά αυτή καθ´ εαυτή την οργανική ενότητα του ομιλούντος με τις πράξεις, το περιβάλλον του, τη ζωή και τη γλώσσα. Η κατεύθυνση του όρκου ,ευκτική ή επιβεβαιωτική είναι δευτερεύουσα στην ανάλυση αυτή. Ο όρκος προηγείται της θρησκείας και του νόμου.
Αν η ηθική και όχι απλώς η γνωστική σύνδεση ,μεταξύ λέξεων, πραγμάτων και πράξεων διαρραγεί τότε προωθείται ένας θεαματικός και ανεξέλεγκτος πολλαπλασιασμός των κενών λέξεων αλλά και όλων των νομικών μηχανισμών οι οποίοι προσπαθούν να ελέγξουν όλες τις πλευρές της κοινωνικής ζωής. Είναι ενδιαφέρον άτι η λεκτική κενολογία , λεξιλαγνεία και η νομική επικυριαρχία του κράτους είναι παράλληλα φαινόμενα.
Αν η θέση του GA είναι ορθή τότε απέναντι στις ορκωμοσίες της ακροδεξιάς , δεν αρκεί η αποδόμηση του αταβιστικού χαρακτήρα τους, γιατί η δύναμη του όρκου προηγείται του αταβισμού αυτού. Οι ορκωμοσίες της ακροδεξιάς ρισκάρουν να γίνουν ψευδορκίες και άρα πολιτικά μαχητές ,αλλά στο μεταξύ έχουν μεταφέρει το επίδικο σε ένα επίπεδο όπου η ακροδεξιά θέλει να μεταφέρει έτσι και αλλιώς: από το επίπεδο της τεχνικής πολιτικής σε ένα επίπεδο πολιτικής θεολογίας. Εδώ όμως αναδύεται ένα κρίσιμο ίσως δυσεπίλυτο ζήτημα: Αν η τεχνική πολιτική είναι κατά βάθος τελικά πολιτική θεολογία, τότε η ακροδεξιά πρωτοβουλία της προσφέρει ένα προβάδισμα . Η απομάγευση της πολιτικής των όρκων μέσω της έλλογης κριτικής φτάνει σε ένα όριο πέραν του οποίου αυτή συναντά όντως ένα πυρήνα μυστηρίου: αυτού της δύναμης της γλώσσας.
Τελικά μήπως οι ακροδεξιές ορκωμοσίες αντιμετωπίζονται με τη διατύπωση μιας πολιτικής υπόσχεσης πέραν της πολιτικής μηχανολογίας και πολιτικής λογιστικής; Μήπως απαιτείται μια υπόσχεση ,όχι απλά με περισσότερες εγγυήσεις συνέπειας και αληθείας, αλλά μια λεκτική αποτύπωση σε ένα βαθύτερο ανθρωπολογικό επίπεδο;
Το παράδοξο είναι πραγματικά ενδιαφέρον: Ακόμη και οι πιο άρτιες τεχνικά, λογιστικά, μαθηματικά, προτάσεις λειτουργούν τελικά ως «όρκοι» ως λεκτικές δράσεις με τελετουργικό περιεχόμενο. Εδώ έγκειται και η αδυναμία των πολιτικών προτάσεων με ένταση στο «συγκεκριμένο». Αυτό το συγκεκριμένο γίνεται ,ακούσια, και παρά την θεμιτή θέληση των εκφραστών του, μέρος ενός μυστηρίου. Η πιθανή εκλογική αποτυχία των πολιτικών φορέων των «συγκεκριμένων» μέτρων γίνεται όχι γιατί αυτά δεν στέκουν μαθηματικά ,αλλά γιατί εντάσσονται ακουσίως σε ένα επίπεδο το οποίο δεν υποψιάζονται καν οι φορείς αυτοί. Αντιθέτως η οποιαδήποτε επιτυχία τους δεν οφείλεται στην ακρίβεια της αλγεβρικής διατύπωσης τους αλλά στον βαθμό που αυτή η διατύπωση λειτουργεί ως μέρος ενός «όρκου» ως λεκτική επένδυση μιας μυστηριακής πράξης της γλώσσας. Για να έχουν οι πολιτικές του «συγκεκριμένου» αξία πρέπει να κατανοήσουν τα οντολογικά περιορισμένα όρια τους.
Συμπέρασμα : οι ακροδεξιές ορκωμοσίες αναδεικνύουν τα δυσδιάκριτα όρια , τους περιορισμούς μιας «τεχνικής πολιτικής» αλλά και τις αναπάντεχες μυστηριακές δυνάμεις της γλώσσας.
1.-O όρκος του ΛΑΟΣ
2.-Ο Καμένος ορκίζεται
3.-Όρκος - Χρυσή Αυγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου